blöken

De la Wikționar, dicționarul liber

germană

(Deutsch)

Etimologie

Inevitabil de origine onomatopeică.

Pronunție

  • AFI: /'bløːkn̩/


Verb


Conjugarea verbului
blöken
Infinitiv blöken
Indicativ prezent
pers. 2 sg., 3 sg.
blökst
blökt
Indicativ imperfect blökte
Participiu perfect geblökt
Verb auxiliar haben
  1. a behăi
    Die Lämmer blöken auf der Weide.
  2. (fam.) a vorbi pe un ton plângăreț
    Sie habe es schon immer gewusst, blökte die Frau zum wiederholten Male.

Sinonime

Cuvinte derivate

Referințe