φωνήεν
(Ελληνικά)
Etimologie
Din greacă antică φωνῆεν (phōnêen), din φωνήεις (phōnḗeis, „înzestrat cu vorbire”) < din φωνή (phōnḗ, „voce”) + -ήεις (-ḗeis).
Pronunție
- AFI: /foˈni.en/
Substantiv
φωνήεν (foníen)
| Declinarea substantivului φωνήεν | ||
| n. | Singular | Plural |
| Nominativ | φωνήεν | φωνήεντα |
| Genitiv | φωνήεντος | φωνηέντων |
| Acuzativ | φωνήεν | φωνήεντα |
| Vocativ | φωνήεν | φωνήεντα |