zumuten

De la Wikționar, dicționarul liber

germană

(Deutsch)

Etimologie

Din zu- + muten.

Pronunție

  • AFI: /ˈʦuːmuːtn̩/


Verb


Conjugarea verbului
zumuten
Infinitiv zumuten
Indicativ prezent
pers. 2 sg., 3 sg.
mutest zu
mutet zu
Indicativ imperfect mutete zu
Participiu perfect zugemutet
Verb auxiliar haben
  1. a cere, a necesita
    Du hast ihm da schon allerhand zugemutet.

Sinonime

Cuvinte derivate