brummen

De la Wikționar, dicționarul liber
Variante de scriere Vezi și : Brummen

germană

(Deutsch)

Etimologie

Din germana veche de sus brummen.

Pronunție

  • AFI: /'bʀʊmən/


Verb


Conjugarea verbului
brummen
Infinitiv brummen
Indicativ prezent
pers. 2 sg., 3 sg.
brummst
brummt
Indicativ imperfect brummte
Participiu perfect gebrummt
Verb auxiliar haben
  1. (despre urși, câini etc.) a mormăi, mârâi, a hârâi
    Mein alter Teddybär brummte, wenn man ihn umdrehte.
  2. (despre oameni) a fredona, a îngâna, a murmura
    Im Schulchor brummen die Jungen leise vor sich hin.
  3. (fig., despre oameni) a bombăni, a boscorodi, a bodogăni, a mormăi, a bolborosi, a bălmăji, a mârâi
    Der Vater brummte nur ein „meinetwegen“ beim Hinausgehen.
  4. (argou) a fi la închisoare
    Für den Betrug muss Kalle 3 Jahre brummen.
  5. (argou) a prospera, a înflori

Sinonime

Cuvinte derivate

Referințe